از میان همه سرزمین هایی که زیر چکمه این حضرات ( اروپاییان) تخت قاپو شدند، آفریقا پذیراتر بود و امیدبخش تر. و می دانید چرا؟ چون علاوه بر مواد خامی که داشت ( و فراوان: طلا، الماس، مس، عاج و خیلی مواد خام دیگر) بومیانش بر زمینه هیچ سنت شهرنشینی، یا دینی گسترده، قدم نمی زدند. هر قبیله ای برای خودش خدایی داشت و رئیسی و آدابی و زبانی. و چه پراکنده! و ناچار چه سلطه پذیر!...
اما ما شرقی های خاورمیانه، نه چنان پذیرا بودیم و نه چنین امیدبخش. چرا؟ اگر بخواهم خودمانی تر باشم، یعنی از «خودمانی تر» حرف بزنم، باید بپرسم چرا ما شرقی ها پذیرا نبودیم؟ می بینید که جواب در خود سوال مندرج است. چون در درون کلیت اسلامی خود، ظاهرا شیئی قابل مطالعه نبودیم. به همین علت بود که غرب در برخورد با ما، نه تنها با این کلیت اسلامی درافتاد( در مساله تشویق خون آلود تشیع در اوان صفویه – در اختلاف انداختن میان ما و عثمانی ها – در تشویق از بهائی گری در اواسط دوره قاجار – و دست آخر در مقابله با روحانیت شیعی در بلوای مشروطیت به بعد...) بلکه کوشید تا آن وحدت تجزیه شده از درون را که فقط در ظاهر کلیتی داشت، هرچه زودتر از هم بدرد. و ما را نیز همچون بومیان آفریقا، نخست بدل به ماده خام کند و پس از آن به آزمایشگاهمان ببرد. اینجوری بود که در فهرست همه دائره المعارف هایی که غربی ها نوشتند، مهمترینش «دائره المعارف اسلامی» است. ما خودمان هنوز در خوابیم.
ولی غربی مرا در این دائره المعارف پای آزمایشگاه برده است. آخر هند نیز جایی در حدود آفریقا بود. با آن «تبلبل اَلسُن» و پراکندگی نژادها و مذهب ها. آمریکای جنوبی هم که یکسره از دم شمشیر اسپانیایی ها مسیحی شد و اقیانوسیه هم که خود مجمع الجزایری بود، یعنی بهترین حوزه ایجاد اختلاف ها.
جلال آل احمد / غرب زدگی، ص 30 -33
اینکه بخشی از مردم منطق مقاومت را حتی بعد از این همه خساراتی که از وادادگی برابر غرب نصیب کشور شده و این همه تحقیری که این ملت عزتمند بخاطر آن به جان خریده، متوجه نشده و کماکان دم از سازش با دیوانه ای چون ترامپ میزنند، برای عده ای از نخبگان حامی نظام تعجب برانگیز است.
این نوشتار به دنبال آن نیست که تحلیل جامعی از علل این مسئله ارائه دهد، بلکه صرفا درپی آن است که وجهی از ماجرا را که به نظر میرسد مغفول مانده توضیح دهد.
مهرماه هشتادوهشت وارد دانشگاه تهران شدم تا علوم سیاسی بخوانم، در سیاسی ترین زمان ممکن و در سیاسی ترین دانشگاه کشور و «شاید» سیاسی ترین رشته!
محیط دانشگاه به شکل عجیبی ملتهب بود. دوقطبی سیاسی بین دانشجویان و اساتید و جروبحث ها و دعواهای لاینقطع آن روزها که بعضا به کتک کاری هم می کشید، برکات بسیاری داشت. هرچند آسیبهایی هم داشت برای امثال من که در اوج خامی جوانی وارد این نزاعات شده بودند.
اگر نسل ما کنار خودش روی نیمکتهای زهواردررفته مدارس دولتی #فرزندان_مسئولین حکومتی را نمیدید و به خاطر این ندیدن بیگانگی اش با حکومت تشدید میشد، نسل کنونی – در پرتو رشد قارچ گونه مدارس غیرانتفاعی مثلا انقلابی (!) - نه تنها فرزندان حاکمان را کنار خود نمی بیند که حتی فرزندان بدنه اجتماعی حامی نظام را هم کنار خود نمی بیند!
بی مناسبت بعد از چندین سال شروع کردم به خواندن دوباره قانون اساسی
فارغ از اینکه تعداد انگشت شماری از اصول قانون اساسی وجود دارد که میشود رویش قسم حضرت عباس خورد که تمام و کمال اجرا میشود، نکته جالبی در مقدمه آن وجود دارد.
منتشرشده در خبرگزاری مهر
مشارکت گسترده روحانیون در کمک رسانی به مردم سیل زده، ذهنیت بخشی از مردم را نسبت به آنان ترمیم کرد. این اتفاق مبارکی است. این اتفاق اما آن گاه مبارک تر خواهد شد که روحانیون را نسبت به جایگاهی که باید در جامعه داشته باشند و کارکردی که میتوانند در گرایش مردم به دینداری داشته باشند آگاه کند.
این گزاره که «همه مسئولین از صدر تا ذیل فاسدند» یا اینکه «فساد تمام جمهوری اسلامی را فراگرفته و هیچ نقطه سالمی یافت نمیشود»، ذهن بخشی از مردم را فراگرفته است. بخشی از هواداران نظام از شیوع این ذهنیت نگران اند. و به همین دلیل به فعالیت های ضدفساد عدالتخواهان می تازند. آنها معتقدند که پرداختن به مفاسد – خصوصا اگر متعلق به جناح اصولگرا و یا منتسبان به رهبری باشد – این ذهنیت را در مردم تقویت میکند که نظام دچار فساد فراگیر و سیستماتیک است و وقتی این ذهنیت ایجاد شد، جمهوری اسلامی پشتوانه مردمی اش را به کلی از دست خواهد داد.
اما ادعای نگارنده این است که اقناع مردم به اینکه هنوز بخشهای عمده ای از نظام نه تنها از فساد مصون است که مقابله های جدی با آن نیز داشته است، صرفا در مسیر خود مبارزه با فساد به صورت مصداقی است که اتفاق می افتد و لاغیر.
منتشرشده در خبرگزاری مهر
«من بعد از بحران سوریه به این نتیجه رسیدم که اصل اختلافات سیاسی است و تا در سطح سیاسی وحدتی شکل نگیرد، وحدت اسلامی تحقق نخواهد پذیرفت. تمام تلاش های تقریبی آیت الله واعظ زاده، تسخیری و علمای تقریبی اهل سنت با یک حادثه سیاسی مثل بحران سوریه از بین رفت و اوضاع نه تنها به حالت اول که به وضعی به مراتب بدتر از حالت اول بازگشت.» (گفتگوی نگارنده با یکی از مسئولین سابق مجمع تقریب مذاهب)
منتشر شده در سایت اندیشکده تبیین
یکی از وجوهی که در مراسم اربعین قابل بررسی است، مساله ارتباطات با افراد سایر ملت‌ها، مذاهب و ادیان دیگر است. این ارتباطات که می‌توان آن را «ارتباطات اربعینی» نام نهاد، نیازمند هدف‌گزاری مناسبی در چارچوب رویکردهای کلان انقلاب اسلامی است. طبیعتا برخی الزامات و ملاحظات عملی در حوزه‌های رفتاری، رسانه‌ای و... نیز در این ارتباطات باید مورد توجه قرار گیرد. بنابراین در این یادداشت سعی میشود در ابتدا مخاطب شناسی ایران در ارتباطات اربعینی و اولویت بندی ارتباط گیری مورد بحث قرار گیرد و در ادامه اهداف متصور از رویکرد تعاملی با هریک از این مخاطبین تبیین گردیده و در نهایت الزامات و ملاحظات در ارتباط‌گیری با هریک تشریح گردد.
آقای محسن حسام مظاهری در یادداشتی تحت عنوان «چگونه شعار «وحدت اسلامی» به رشد اندیشه‌ی تکفیری در بین شیعیان کمک میکند؟» به نکات ارزشمندی اشاره کرده است که البته نقدهایی نیز بر آن وارد است. آقای مظاهری تنها به یکی از نتایج در اقلیت بودگی پرداخته و نتایج دیگر آن را نادیده گرفته است.
منتشرشده در روزنامه قدس
بی‌پرده باید گفت که سیاست وحدت اسلامی نتوانسته به هدفی که مدنظر داشته برسد. امروز تقابل شیعه و سنی در سطح منطقه به اوج خود رسیده و حداقل در حال حاضر نشانه چندانی از بهبود اوضاع مشاهده نمیشود.
بسیاری از کارشناسان، وضعیت نامناسب وحدت اسلامی را نه نتیجه ناکارآمدی نهادهایی چون مجمع تقریب مذاهب، که معلول فضای سیاسی بین‌الملل و منطقه غرب آسیا می‌دانند. نگارنده با این ایده همدل است؛ اما این همدلی به معنای نادیده گرفتن ناکارآمدی مفرط نهادهای متولی داخلی چون مجمع تقریب مذاهب نیست.
