درباره انتخابات و عدالتخواهان

 

اهل دقت می‌دانند که ما در ایران اساسا چیزی به اسم «گفتمان سیاسی» نداریم. آنچه هست و تحت عنوان اصولگرایی و اصلاح‌طلبی نامیده می‌شود، صرفا قبایل سیاسی است که حول منافع، رانت و در بهترین حالت یک‌سری گزاره‌های ارزشی به غایت کلی و مبهم دور هم جمع شده‌اند. حزب هم نداریم. آن چیزی که تحت عنوان «حزب» معرفی می‌شود، نخود و لوبیای آش رشته را هم به خنده می‌آورد.

انقلابی کیست؟ انقلابی گری چیست؟

چندی قبل در صف صندوق دندانپزشکی یکی از بیمارستان های قم که متعلق به سپاه است ایستاده بودم. نوبت جوانکی شد. صندوقدار گفت یک میلیون و دویست هزار تومان!برق از سه فاز جوانک پرید. گفت یک میلیون و دویست؟! چه خبره؟! صندوقدار گفت خب بیمه تکمیلی نداری همینه دیگه! جوانک خیلی هم نه، کمی عصبانی شد و گفت آخه این چه مملکتیه که بیمه اش هم برای پولدارهاست و ما بدبختها چون پول نداریم باید هی بدبخت تر بشیم، اتفاقا بیمه باید برای ندارها باشه!

مخدری به نام «اردوی جهادی»!

افتخار داشتم که جزئی از بچه‌های جهادی باشم. اخلاص، صفا و پاکی که در این اردوها وجود دارد در کمتر جایی یافت می‌شود. اینها اما نباید مانع شود که از ایرادات بزرگ اردوهای جهادی غافل شویم.
مهمترین کارکرد کنونی اردوهای جهادی، مهار و اطفاء انرژی عدالتخواهانه جریان انقلابی است!

ملتی که عدالتخواه نباشد، استکبارستیز هم نخواهد بود!

 

اینکه بخشی از مردم منطق مقاومت را حتی بعد از این همه خساراتی که از وادادگی برابر غرب نصیب کشور شده و این همه تحقیری که این ملت عزتمند بخاطر آن به جان خریده، متوجه نشده و کماکان دم از سازش با دیوانه ای چون ترامپ میزنند، برای عده ای از نخبگان حامی نظام تعجب برانگیز است.

این نوشتار به دنبال آن نیست که تحلیل جامعی از علل این مسئله ارائه دهد، بلکه صرفا درپی آن است که وجهی از ماجرا را که به نظر میرسد مغفول مانده توضیح دهد.

همه راه ها به عدالتخواهی مصداقی ختم میشود!

 

این گزاره که «همه مسئولین از صدر تا ذیل فاسدند» یا اینکه «فساد تمام جمهوری اسلامی را فراگرفته و هیچ نقطه سالمی یافت نمیشود»، ذهن بخشی از مردم را فراگرفته است. بخشی از هواداران نظام از شیوع این ذهنیت نگران اند. و به همین دلیل به فعالیت های ضدفساد عدالتخواهان می تازند. آنها معتقدند که پرداختن به مفاسد – خصوصا اگر متعلق به جناح اصولگرا و یا منتسبان به رهبری باشد – این ذهنیت را در مردم تقویت میکند که نظام دچار فساد فراگیر و سیستماتیک است و وقتی این ذهنیت ایجاد شد، جمهوری اسلامی پشتوانه مردمی اش را به کلی از دست خواهد داد.

اما ادعای نگارنده این است که اقناع مردم به اینکه هنوز بخشهای عمده ای از نظام نه تنها از فساد مصون است که مقابله های جدی با آن نیز داشته است، صرفا در مسیر خود مبارزه با فساد به صورت مصداقی است که اتفاق می افتد و لاغیر.

احمدی نژادی نیستم ولی جای احمدی نژاد اینجا نیست

احمدی نژاد شخصیتی جهانی است. یک عدالتخواه با شهرتی جهانی و به شدت محبوب در میان استکبارستیزان و مستضعفان عالم. شاید در میان پابرهنگان و مستضعفان دنیا هیچ سیاستمدار ایرانی چون احمدی نژاد شناخته شده نباشد. او در دوران ریاست جمهوری اش توانست ثابت کند که از جنس مستضعفین است و در سطح بین الملل پروژه ای ندارد جز احقاق حقوق پایمال شده مغضوبین سرمایه داران زالوصفت. او توانست برادری خود را به پابرهنه ها اثبات کند هرچند شاید در عمل آنچنان که خود می خواست موفق نبود.