از میان همه سرزمین هایی که زیر چکمه این حضرات ( اروپاییان) تخت قاپو شدند، آفریقا پذیراتر بود و امیدبخش تر. و می دانید چرا؟ چون علاوه بر مواد خامی که داشت ( و فراوان: طلا، الماس، مس، عاج و خیلی مواد خام دیگر) بومیانش بر زمینه هیچ سنت شهرنشینی، یا دینی گسترده، قدم نمی زدند. هر قبیله ای برای خودش خدایی داشت و رئیسی و آدابی و زبانی. و چه پراکنده! و ناچار چه سلطه پذیر!...
اما ما شرقی های خاورمیانه، نه چنان پذیرا بودیم و نه چنین امیدبخش. چرا؟ اگر بخواهم خودمانی تر باشم، یعنی از «خودمانی تر» حرف بزنم، باید بپرسم چرا ما شرقی ها پذیرا نبودیم؟ می بینید که جواب در خود سوال مندرج است. چون در درون کلیت اسلامی خود، ظاهرا شیئی قابل مطالعه نبودیم. به همین علت بود که غرب در برخورد با ما، نه تنها با این کلیت اسلامی درافتاد( در مساله تشویق خون آلود تشیع در اوان صفویه – در اختلاف انداختن میان ما و عثمانی ها – در تشویق از بهائی گری در اواسط دوره قاجار – و دست آخر در مقابله با روحانیت شیعی در بلوای مشروطیت به بعد...) بلکه کوشید تا آن وحدت تجزیه شده از درون را که فقط در ظاهر کلیتی داشت، هرچه زودتر از هم بدرد. و ما را نیز همچون بومیان آفریقا، نخست بدل به ماده خام کند و پس از آن به آزمایشگاهمان ببرد. اینجوری بود که در فهرست همه دائره المعارف هایی که غربی ها نوشتند، مهمترینش «دائره المعارف اسلامی» است. ما خودمان هنوز در خوابیم.
ولی غربی مرا در این دائره المعارف پای آزمایشگاه برده است. آخر هند نیز جایی در حدود آفریقا بود. با آن «تبلبل اَلسُن» و پراکندگی نژادها و مذهب ها. آمریکای جنوبی هم که یکسره از دم شمشیر اسپانیایی ها مسیحی شد و اقیانوسیه هم که خود مجمع الجزایری بود، یعنی بهترین حوزه ایجاد اختلاف ها.
جلال آل احمد / غرب زدگی، ص 30 -33
منتشر شده در روزنامه صبح نو
وقتی مدعی هستیم که انقلاب ما انقلابی «جهانی» است و کلان‌پروژه تشکیل تمدن نوین اسلامی را در دستور کار دارد، لاجرم باید متناسب با آن فعالیت‌های فکری خود را سامان دهیم. نمی‌توان شعار تمدن اسلامی داد ولی در قم و تهران محصور ماند. مگر نه این است که این تمدن باید در سطح جهان اسلام عینیت یابد؟ پس چرا حتی خبر نداریم از اوضاع جوامع مسلمان؟
احمدی نژاد شخصیتی جهانی است. یک عدالتخواه با شهرتی جهانی و به شدت محبوب در میان استکبارستیزان و مستضعفان عالم. شاید در میان پابرهنگان و مستضعفان دنیا هیچ سیاستمدار ایرانی چون احمدی نژاد شناخته شده نباشد. او در دوران ریاست جمهوری اش توانست ثابت کند که از جنس مستضعفین است و در سطح بین الملل پروژه ای ندارد جز احقاق حقوق پایمال شده مغضوبین سرمایه داران زالوصفت. او توانست برادری خود را به پابرهنه ها اثبات کند هرچند شاید در عمل آنچنان که خود می خواست موفق نبود.
جهان اسلام روزهای تلخی را سپری می کند. اگر نبود امید به امداد الهی صراحتا از مرگ جهان اسلام طی چند دهه آتی صحبت می کردم. آنچه دلسوزان جهان اسلام قرن هاست درباره اش هشدار می دهند و فحش می خورند، دارد به بدترین شکل ایجاد میشود.
آتش طائفه گری دامن جهان اسلام را گرفته و این یعنی مرگ جهان اسلام.
