شهدا نه دولتی بودند نه مردمی!

همانطور که «دولتی» کردن شهدا، ظلم است به این بزرگان، «مردمی» کردن آنان نیز ظلمی است در حق آنان. شهدا را باید آنگونه که «بودند» روایت کرد.

شهدا نه دولتی بودند و نه مردمی. شهدا «انقلابی» بودند و پیرو مکتب حضرت روح الله. همانطور که کسی حق ندارد شهدا را دستاویزی برای مقاصد جناحی اش کند، هیچ کس محق نیست که به اسم «روایت مردمی» از شهدا، تصویری «غیرانقلابی» و «غیرسیاسی» و «غیرایدئولوژیک» از آنان ارائه دهد. آنها نه شبیه دولتی ها گرفتار قدرت و سیاست بودند و نه چونان توده مردم در پی معیشت و رفاه. اینکه شهدا از دل مردم برآمدند به معنای شباهت آنان به توده ها نیست.  
هیچ شکی نیست که شهدا متعلق اند به همه مردم ایران و محلی برای وفاق ملی. اما این به معنای تحریف آنان نیست. شهدا «ایدئولوژیک» بودند، به شدت! آنگونه که جان خود را هم در راه آن فدا می کردند. شهدا «ضدظلم» بودند و «استکبارستیز». خط زدن روی این خصیصه – به هر بهانه ای و به دست هرکسی – ظلم است در حق ایشان. همانگونه که بهره برداری جناحی از آنان.

پ.ن:
امام: بیایند بشمرند، چند نفر از آن مرفه ها، چند نفر از آنهایی که حالا نشستند و بدگویی می ‏کنند برای جمهوری اسلام، از آنها چند نفر رفتند به جبهه؟ آنها چند تا شهید دادند؟ اگر یکی پیدا کردید! مگر آن یکی از آنها منفصل شده باشد، ممکن است، ممکن است که یک نفر از آن خانه مرفه‏ اش منفصل شده باشد و حزب اللّه‏ شده باشد او برود اما این کم است. هرچه شهید است می‏ بینید که مال این قشر محروم است.
16 /2 /64