حساب دو دوتا چهار تا

 فکر کنم این دو گزاره را همه قبول داشته باشند :

1 ) آمریکا از تحریم ایران هدفی را دنبال میکند.

2 ) آمریکا خود نیز از تحریم ها زیان می بیند.

آن هدفی که سود آن آمریکا را به پذیرش ضرر تحریم وادار میکند چیست؟ باز هم فکر کنم اکثرا با پاسخ "عقب نشینی ایران" موافق باشند. البته ممکن است در مصداق این عقب نشینی اختلاف نظر باشد که تفاوتی در اصل بحث ایجاد نمیکند.

حالا خودتان را جای آمریکا بگذارید و فرض کنید که ایرانی ها آنقدر سرسختند که نه با تحریم، نه با فشار سیاسی و نه حتی با جنگ، به هیچ وجه حاضر به ذره ای عقب نشینی نیستند. با این وجود باز هم ایران را تحریم میکردید؟ یا اینکه میگفتید تحریم نه تنها من را به هدفم نمی رساند که زیان اقتصادی هم برایم دارد؟ چرا باید کاری انجام دهم که جز ضرر چیزی عایدم نشود؟

اساسا چه وقتی آمریکا ما را تحریم میکند؟ وقتی که امید دارد تحریم بر رفتار ایران اثر بگذارد. وقتی این امید به ناامیدی تبدیل شود، خود به خود تحریم نیز منتفی میشود. چون هدف اصلی از تحریم میان میرود. برعکس اگر رفتاری از سوی ایران شکل بگیرد که این "امید" آمریکایی ها را تقویت کند یا بدتر از آن با عقب نشینی از مواضع، امید آنان را تبدیل به واقعیت کند، تحریم ها نه تنها کم نمیشود که تشدید می یابد. چون به هدف اصلی اش نزدیک شده و در حال "جواب دادن" است. و کدام احمقی کاری که در حال ثمردهی است را رها میکند؟! فقط یک لحظه خودمان را جای آمریکایی ها بگذاریم.

در تمام این سی و پنج سال زیر فشار بودیم، چون دشمن امید داشته که این فشار روی بعضی ها در داخل اثر گذاشته و آنان را وادار به عقب نشینی کند. دشمن وقتی می بیند طرف مقابلش شُل است، میزند. خیلی هم محکم میزند. شُل نباشیم تا نخوریم.