«رسانه» نه مزیت نسبی ماست و نه زمین بازی مان!

 

اینکه رسانه تا این حد برای ما مهم شده ناشی از غربزدگی ماست. ما دیدیم که غرب با رسانه چه کارها که نمیکند و «مرعوب» شده ایم! و چون مرعوب شده ایم خواسته ایم چیزی شبیه آنها داشته باشیم. درحالی که اساسا مزیت های نسبی ما در نبرد با جبهه باطل، چیزهای دیگری است که باید کشف شان کنیم. یک نمونه: اربعین

چرا فعالیتهای فرهنگی ما تاثیر چندانی ندارد؟

 

فکر نکنم کسی در این شک داشته باشد که موثرترین عناصر فرهنگی ما در این چهل ساله «شهدا» بوده اند.

اما شهدا دقیقا از چه تیپ هایی بوده اند؟

شهدای جنگ تحمیلی غالبا از اقشار مستضعف روستایی و شهری بودند و اکثرا تحصیلات چندانی – چه از جنس حوزوی و چه از جنس دانشگاهی – نداشتند.

شهدای مدافع حرم هم همینطور. غالبا بچه های ورامین و پاکدشت و پایین شهر تهران و... بودند و بدون تحصیلات آنچنانی. آن تیپی که ما «فعال فرهنگی» میخوانیم شان هم، به ندرت در جمع شان یافت میشود.

حالا دقت کردید که این تیپ – که شهدا غالبا از آن هستند – دقیقا همان تیپی است که ما اصلا آدم حساب شان نمیکنیم و در مراکز فرهنگی مان راهشان نمیدهیم؟!