از میان همه سرزمین هایی که زیر چکمه این حضرات ( اروپاییان) تخت قاپو شدند، آفریقا پذیراتر بود و امیدبخش تر. و می دانید چرا؟ چون علاوه بر مواد خامی که داشت ( و فراوان: طلا، الماس، مس، عاج و خیلی مواد خام دیگر) بومیانش بر زمینه هیچ سنت شهرنشینی، یا دینی گسترده، قدم نمی زدند. هر قبیله ای برای خودش خدایی داشت و رئیسی و آدابی و زبانی. و چه پراکنده! و ناچار چه سلطه پذیر!...همه راه ها به عدالتخواهی مصداقی ختم میشود!
این گزاره که «همه مسئولین از صدر تا ذیل فاسدند» یا اینکه «فساد تمام جمهوری اسلامی را فراگرفته و هیچ نقطه سالمی یافت نمیشود»، ذهن بخشی از مردم را فراگرفته است. بخشی از هواداران نظام از شیوع این ذهنیت نگران اند. و به همین دلیل به فعالیت های ضدفساد عدالتخواهان می تازند. آنها معتقدند که پرداختن به مفاسد – خصوصا اگر متعلق به جناح اصولگرا و یا منتسبان به رهبری باشد – این ذهنیت را در مردم تقویت میکند که نظام دچار فساد فراگیر و سیستماتیک است و وقتی این ذهنیت ایجاد شد، جمهوری اسلامی پشتوانه مردمی اش را به کلی از دست خواهد داد.
اما ادعای نگارنده این است که اقناع مردم به اینکه هنوز بخشهای عمده ای از نظام نه تنها از فساد مصون است که مقابله های جدی با آن نیز داشته است، صرفا در مسیر خود مبارزه با فساد به صورت مصداقی است که اتفاق می افتد و لاغیر.
برای اقناع مردم دو جور میشود کار کرد. یکی اینکه دستگاه های تبلیغی را بسیج کنید و صبح تا شب برای مردم درباره سلامت نظام «حرف» بزنید. دوم اینکه در خلال مبارزه با فساد و افشای خیانت های بعضی از مسئولین، سلامت آنهایی که پاک هستند را به مردم «نشان»دهید.
مثال میزنم. شما با پیگیری پرونده #کلاک در #لواسان است که میتوانید نشان دهید که شهردار سابق و وحید حقانیان عضو ارشد بیت رهبری در برابر فساد ایستاده اند. با پیگیری زمین خواری های #امیدیه است که میتوانید به مردم نشان دهید که در مقابل دادستانی و نیروی انتظامی که خود بخشی از فساد هستند، اداره اطلاعات، شورای شهر و شهرداری نه تنها خود درگیر فساد نشده اند که به مبارزه با آن برخاسته اند. با پیگیری فساد #حسین_هدایتی است که میتوانید به مردم نشان بدهید که کارشناس دادگستری رشوه عظیم او را قبول نمیکند. و مثال های بسیار دیگری از این دست.
درحالی که اگر شما در خلا از این صحبت کنید که بخشی از مسئولین فاسد نیستند و خود در مقابل فساد می ایستند، کمتر کسی حرف شما را باور میکند. شما باید این حرف را وسط میدان مبارزه با فساد و در خلال پیگیری یک پرونده فساد به او بچشانید. درواقع سلامت مدیران نظام را باید به صورت مصداقی و عینی و نه در قالب کلی گویی های انتزاعی برای مردم بیان کرد. به عبارت دیگر صرفا از طریق #عدالتخواهی_مصداقی است که میشود سلامت بخشی از بدنه حاکمیت را برای مردم اثبات کرد. بنابراین حتی اگر محافظه کار باشید، باید عدالتخواهی مصداقی را در پیش بگیرید.
وقتی شما هنوز برادری ات را به مردم اثبات نکردی، حرفهایت خریدار ندارد. با مبارزه جدی و علنی با فساد سران اصلی مملکت - که اتفاقا به لحاظ سیاسی به تو نزدیک هستند – است که میتوانی به مخاطبت بگویی که کل سیستم فاسد نیست و بخش های سالمی هم وجود دارد. والا حرف شما باور نخواهد شد، حالا هرچه میخواهید رسانه بزنید و مدام بوق هایتان را به کار بیندازید. با این کار اتفاقا لج مردم را درمی آورید و حرف هایتان نتیجه عکس خواهد داد.
وقتی مردم مبارزه وسیع و همه جانبه واقعی، جدی و فراجناحی با فساد را با گوشت و پوست خود لمس کنند و از طرف دیگر به شکل ملموس سلامت بخشهایی از بدنه حاکمیت را بچشند، «امید» در آنها بوجود می آید. والا با «امید امید کردن» و «خبر خوب خبر خوب راه انداختن» هیچ کس امیدوار نخواهد شد. با حلوا حلوا دهان شیرین نمیشود، باید شروع «تغییر» را به صورت عینی به مردم چشاند تا امید در آنان زنده شود. اصولا امید وقتی به وجود می آید که نشانه هایی از «تغییر» به چشم بیاید. این تغییر عینی و ملموس با شکل گیری تشکلهای مردمی ضدفساد که یک جریان وسیع عدالتخواهانه را در سراسر کشور رهبری کنند بوجود خواهد آمد. تشکل هایی که از طریق #عدالتخواهی_مصداقی به اصلاح ساختارهای ناعادلانه و بازتولیدکننده نابرابری پل میزنند.
